ΟΜΙΛΙΑ ΜΑΚΑΡΙΩΤΑΤΟΥ ΑΡΧΙΕΠΙΣΚΟΠΟΥ

ΑΘΗΝΩΝ ΚΑΙ ΠΑΣΗΣ ΕΛΛΑΔΟΣ κ.κ. ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ
ΣΤΗΝ ΙΕΡΑ ΑΓΡΥΠΝΙΑ ΤΟΥ Ι.Ν. ΑΓΙΟΥ ΑΝΔΡΕΑ

( 31/5/2001 )

Μια πολύ παρήγορη και ελπιδοφόρα διαβεβαίωση ακούσαμε από το στόμα του Κυρίου μας απόψε, στην ανάγνωση της ευαγγελικής περικοπής, η οποία μόλις τώρα ανεγνώσθη. Σε αυτήν ο Ευαγγελιστής Ιωάννης μας υπενθύμισε το λόγο του Χριστού προς τους Αγίους Μαθητές και Αποστόλους και βεβαίως και προς όλους εμάς, σύμφωνα με τον οποίο λόγο, ότι και αν ζητήσουμε εις το όνομα του Χριστού, εκείνος θα μας το δώσει.

Και είναι τόσο σπουδαία και τόσο παρήγορη αυτή η διαβεβαίωση. Πρώτον μεν γιατί προέρχεται από το αψευδές στόμα του Κυρίου μας και δεύτερον γιατί το έχομε ανάγκη να ξέρομε τη δύναμη της προσευχής. Αυτής η οποία μπορεί πραγματικά να οδηγεί τον άνθρωπο και τα αιτήματά του, επάνω εις τον θρόνο του Θεού με την βεβαιότητα της υποστηρίξεως και της ικανοποιήσεως των αιτημάτων μας.

Βεβαίως η Εκκλησίας μας συμπληρώνει, ότι ο Θεός ικανοποιεί τα αιτήματα της ψυχής και της καρδιάς μας μόνον όταν αυτά αποβλέπουνε εις την ψυχική μας σωτηρίαν και εις το πνευματικό μας συμφέρον. Γι’ αυτό και θα ενθυμήστε ασφαλώς ότι η Εκκλησία μας, μας διδάσκει να ζητάμε από τον Θεόν, πάντα τα προς σωτηρίαν αιτήματα.

Αυτό σημαίνει ότι όχι κάθε αίτημά μας, αλλά κάθε αίτημα το οποίον αποβλέπει στη σωτηρία της ψυχής μας, αυτό πρέπει να παρουσιάζουμε εις τον Θεόν και εν πάση περιπτώσει ότι ο Θεός ικανοποιεί μόνον τα προς σωτηρίαν αιτήματα και όχι άλλα τα οποία έχουνε κίνητρα, τα οποία δεν είναι πνευματικά και δεν είναι θεάρεστα.

Και είπα ότι είναι παρήγορη και ελπιδοφόρα αυτή η διαβεβαίωση του Κυρίου μας γιατί έχουμε προβλήματα πολλά στη ζωή μας. Προβλήματα και δυσκολίες, ενώπιον των οποίων πολλές φορές αισθανόμαστε τα γόνατά μας να λυγίζουν. Οι άνθρωποι της περισσότερες φορές δεν μπορούν να μας βοηθήσουν και είδατε τι λέγει ο ψαλμωδός. Μη πεποίθατε επ άρχοντας επ υιούς ανθρώπων, οις ουκ έστι σωτηρία.

Μην ρίχνετε και μην στηρίζετε δηλαδή, όλη σας την εμπιστοσύνη και όλες σας τις δυνάμεις στους ανθρώπους που έχουνε εξουσία, γιατί αυτοί οι άνθρωποι πολλές φορές δεν μπορούν να μας βοηθήσουν ή εν πάση περιπτώσει η βοήθειά τους δεν είναι για τη σωτηρία μας, αλλά πολλές φορές η βοήθειά τους αποβαίνει εις βάρος πνευματικών.

Και επειδή απόψε τελούμαι την ολονύχτια αυτή αγρυπνία, έχοντας μέσα μας και μέσα στις καρδιές μας το πρόβλημα των αγνοούμενων της τουρκικής εισβολής εις την Κύπρο και επειδή εδώ όσοι είμαστε παρόντες προσευχόμαστε ακριβώς γι’ αυτούς τους ανθρώπους, των οποίων αγνοούμε την τύχη και δεν ξέρομε αν ζουν ή αν έχουν πεθάνει, γι’ αυτό τα λόγια αυτά του Κυρίου μας νομίζω, ότι είναι σαν να απευθύνονται και σε εμάς και σα να αποτελούν ένα βάλσαμο παρηγορίας.

Πράγματι πολύ καλά σκεφθήκαμε να κάνουμε αυτή την αγρυπνία, που σημαίνει να κάνουμε μια προσευχή. Να παρουσιάσουμε με άλλα λόγια ενώπιον του Κυρίου μας, το πρόβλημά μας. Και αυτό βέβαια δεν σημαίνει ότι δεν θα κάνουμε και δεν εκάναμε και δεν θα πρέπει να ξανακάνουμε όλες εκείνες τις ενέργειες που πρέπει, προκειμένου δια της διπλωματικής, της πολιτικής και της οδού της νομικής, να διαλευκανθεί αυτό το μυστήριο το οποίον καλύπτει την τύχη των ανθρώπων αυτών, αλλά ωστόσο η τελευταία μας καταφυγή για να μην πω και η πρώτη καταφυγή, η πρώτη και η τελευταία εν πάση περιπτώσει καταφυγή μας, είναι ο Θεός.

Αυτός μας είπε ότι όταν και εάν του ζητήσομε οτιδήποτε επάνω στη γη αυτή εις το όνομά Του, εκείνος θα μας το κάνει το αίτημά μας και επειδή το αίτημα το οποίο απόψε προσφέρουμε ενώπιον του θρόνου του Κυρίου μας, είναι αίτημα δίκαιο, είναι αίτημα λογικό, είναι αίτημα θεάρεστο. Γιατί προσευχόμαστε και τι ζητάμε από τον Χριστό μας;

Ζητάμε να μας διαλευκάνει το μυστήριο το οποίο τυραννάει τις ψυχές και τις καρδιές μας, τώρα τόσα χρόνια και υπάρχουνε συγγενείς, υπάρχουνε μητέρες, υπάρχουνε σύζυγοι, υπάρχουνε παιδιά, των ανθρώπων εκείνων που χάθηκαν και που δεν ξέρει κανείς ποια είναι η τύχη τους. Και είναι πολύ φυσικό, να αισθάνονται αυτό το πρόβλημα σαν ένα μεγάλο βάρος μέσα στην καρδιά του.

Γιατί στο κάτω κάτω της γραφής, όταν ξέρεις ότι ο άνθρωπός σου έχει πεθάνει, τουλάχιστον ησυχάζεις μέσα σου και λες, έτσι ήθελε ο Θεός θα κάνουμε και όλα τα καθήκοντά μας ως πιστοί Χριστιανοί απέναντι των κεκοιμημένων αδελφών μας. Αλλά όταν μένεις με μία αμυδρή ελπίδα, ότι μια και δεν ξέρεις τίποτε το θετικό, ούτε και το αρνητικό, για τον άνθρωπό σου, μέσα στην καρδιά σου είναι πολύ φυσικό να διασώζεται η ελπίδα, ότι μπορεί και ο άνθρωπός μου να ζει. Μπορεί κάπου να είναι πεταμένος. Μπορεί κάπου να είναι που να μην μπορεί να κάνει γνωστή την παρουσία του, να μου γράψει ή να μου απευθύνει ένα μήνυμα.

Ετσι, μες την καρδιά μας παραμένει αυτή η ελπίδα. Και αυτή η ελπίδα είναι εκείνη η οποία κινεί αυτή τη στιγμή την καρδιά μας και την γλώσσα μας, να προσευχηθούμε με θέρμη αυτή την νυχτερινή ώρα που άλλοι άνθρωποι κραιπαλούν, άλλοι άνθρωποι αναπαύονται. Εμείς όρθιοι γονατιστοί προσευχόμαστε ο Θεός να δώσει μιαν απάντηση στο αίτημά μας και να ικανοποιήσει αυτό που αποτελεί ένα τυραννισμένο θα έλεγε κανείς, ερώτημα στη ζωή μας.

Και αδελφοί, μην αμφιβάλλετε. Ο Θεός είναι μεγάλος. Και πολλές φορές τα θαύματά του έρχονται να διαψεύσουν τις πραγματικότητες ή τις μη πραγματικότητες της λογικοκρατούμενης κοινωνίας μας. Η Εκκλησία μας, μας διδάσκει ότι ο Θεός είναι πάνω από τα ανθρώπινα. Πάνω ακόμα και από την λογική των πραγμάτων. Και εκείνος γνωρίζει αν πρέπει και πότε πρέπει και πώς πρέπει, να ικανοποιήσει ένα αίτημά μας και να μας αποκαλύψει ένα μυστικό, το οποίο κανένας δεν μπόρεσε να μας το διαφωτίσει.

Και βεβαίως οι πολιτικοί έχουν και αυτοί τον ρόλο τους εις την υπόθεση αυτήν και εκείνα τα οποία έχουν μέχρι στιγμής ειπεί, δεν είναι και τόσο ελπιδοφόρα για όλους μας, που ενδιαφερόμαστε για τη τύχη αυτών των ανθρώπων.

Ωστόσο, δεν πρέπει ποτέ να μας εγκαταλείπει η ελπίδα. Γι’ αυτό και απόψε εδώ προσευχόμαστε και ενώνουμε μάλιστα, όλοι μας τις προσευχές μας, για να ζητήσουμε αυτό το οποίον αποτελεί ένα αίτημα της ζωής μας και ας ευχηθούμε η χάρις του Θεού και η δύναμις του Θεού, να φέρει μπροστά μας την πραγματικότητα και την αλήθεια που έχει σχέση με την τύχη, με την ζωή ή με τον θάνατο των δικών μας ανθρώπων, αυτών που λέγονται στη γλώσσα μας και είναι γνωστοί, ως αγνοούμενοι της μεγάλης δραματικής τραγωδίας του Κυπριακού Ελληνισμού.

Και σε αυτές τις ευχές και τις προσευχές της κοινότητός μας αυτής, προσθέτω και εγώ τις προσωπικές μου προσευχές και τις προσωπικές μου ευχές, να δώσει ο Θεός, ώστε να διαλευκανθεί αυτό το μυστήριο και να ηρεμήσουν οι ψυχές και οι καρδιές και των συγγενών και φίλων και όλων ημών των άλλων Ελλήνων, που έχουμε διδαχθεί να θεωρούμε αδελφούς μας, όλους μεν του ανθρώπους, όλως ιδιαιτέρως δε εκείνους, που είναι ομογενείς μας, που είναι ομόφυλοί μας, που πιστεύουμε στον ίδιο Θεό, που λαλούμε την ίδια γλώσσα και που έχομε συνενώσει και τις τύχες μας και τις ζωές μας σε αυτό τον κόσμο.

Ας έχετε την ευλογία και τη δύναμη του Θεού, που παρακαλώ τον Θεόν όλους μας και όλους σας να μας στηρίζει, να σας στηρίζει, να σας ενισχύει στην προσπάθεια και στον αγώνα για την ανακάλυψη αυτού που όλοι επιθυμούμε και όλοι ποθούμε. Ο Θεός να είναι μαζί σας. Αμήν.